Rozdział 6

8 grudnia, 2015

Sakura nie była pewna, czy dobrze zrobiła mówiąc Hotaru prawdę. Kobieta wysłuchała jej uważnie, nie przerywając ani razu. A potem jakby nigdy nic przytuliła ją, dając tym gestem jej tyle wsparcia, ile tylko mogła. Haruno miała nadzieję, że rozmowa pomoże, sprawi, że obawy się rozmyją. Ale nie zmieniło się nic. Wręcz przeciwnie — doszedł lęk, że wplątała Hotaru w coś, w co nie powinna.

Sakura po zakończeniu pracy miała iść na uczelnię, ale po raz pierwszy postanowiła opuścić zajęcia. Czuła się wyprana emocjonalnie i nie miała w sobie cienia chęci by siedzieć w gronie ludzi i udawać, że wszystko jest w porządku.

Wracając do domu złapała się myśli, że wciąż nie odnalazła swoich kluczy. Nadal nie mogła pojąć, gdzie je zawieruszyła; zawsze przecież miała je w torebce. A tu nagle zniknęły. Na szczęście Ino pracowała dziś w domu, więc Sakura nie odbiła się od drzwi.

— Odpuściłaś sobie zajęcia? — zapytała Yamanaka po wpuszczeniu Sakury do mieszkania.

— Nie czuję się dziś na siłach.

Ino stanęła w korytarzu i obserwowała Sakurę, jak zdejmuje buty, a następnie zakłada kapcie. Kiedy Haruno miała ją minąć zapytała:

— Co się wczoraj wydarzyło?

Sakura poczuła jak mięśnie jej się spinają. Nie zatrzymując się poszła do kuchni, gdzie wstawiła wodę w czajniku, z szafki nad zlewem wyciągnęła dwa kubki i postawiła na blacie. Czuła na sobie wyczekujące spojrzenie Ino. Wsypując liście herbaty Matcha Haruno nie mogła zapanować nad drżeniem dłoni.

— Spotkałam Sasuke — mruknęła. Odstawiła pojemnik z herbatą i wsparła się o blat. Odetchnęła głęboko. — To było przerażające.

Ino zbliżyła się i pogładziła ją po plecach.

— Zrobił ci coś? — zapytała z przejęciem.

Sakura pokręciła głową.

— Sama jego obecność mnie sparaliżowała.

Woda się zagotowała. Kiedy obie herbaty się parzyły, Sakura z Ino zasiadły przy małym stoliku pod ścianą.

— Naruto też jest w Osace — powiedziała Sakura, wpatrując się w swoje dłonie. — Nie wiem, czego oni tutaj szukają, ale mam wrażenie, że ich obecność to zły omen.

— Osaka to duża aglomeracja, ale może to był zwykły zbieg okoliczności? Wiem, że nie chcesz mieć już z nimi nic wspólnego i pragniesz odciąć się od przeszłości. Nie traktuj tych spotkań jakoś szczególnie. Raczej nie o ciebie im chodziło.

Ino była tak spokojna, że Sakura zaczynała jej tego zazdrościć. Też chciałaby mieć takie życie — beztroskie i nieskomplikowane, bez ciągłego oglądania się za siebie.

— Sasuke był poruszony tym spotkaniem — wyjaśniła Haruno. — Mówił, że mnie szukali. Boję się, że jak już wie, gdzie jestem, to nie odpuści.

— Myślisz, że wciąż cię kocha?

Sakura uniosła kącik ust. Sasuke Uchiha. Jej pierwsza prawdziwa miłość. Nie raz zastanawiała się, czy gdyby nie tamte zdarzenia to dziś nadal byliby razem? A może życie i tak rozdzieliłoby ich drogi? Ich związek nie był usłany różami.

Zdarzało jej się za nim tęsknić.

— Nie znasz go, jak coś sobie postawi za cel to łatwo nie odpuści. Jeśli pozostanie w Osace to dokopie się do prawdy.

Ino spojrzała w kierunku korytarza. Sakura dopiero teraz uzmysłowiła sobie, że Keiji był w domu.

— Nie poszedł do szkoły? — zapytała z wyrzutem.

— Odwołali ostatnie lekcje, nauczycielka muzyki się nie zjawiła. A właśnie. — Ino wstała od stołu i poszła na korytarz. Sakura usłyszała jak otwiera i zamyka szufladę. Yamanaka wróciła z białą kopertą. — List do ciebie.

Sakura nie wyciągnęła dłoni po kopertę. Patrzyła się na nią podejrzliwie, jakby zaraz miało coś wstrętnego z niej wyskoczyć. Dopiero, kiedy Ino położyła list na stole, Sakura odważyła się go dotknąć. Przysunęła kopertę do siebie i ku rozczarowaniu nie zobaczyła nadawcy.

To nie był dobry znak.

— Myślisz, że to od Sasuke? — zapytała Ino, biorąc swój kubek z herbatą.

— Skąd miałby wiedzieć, gdzie mieszkam? Nie sądzę, by wczoraj mnie śledził.

Sakura schowała dłonie po stół i wpatrywała się z pismo na kopercie. Nie poznawała go. Nie podobało jej się to.

— Och, dajże spokój, panikujesz bez potrzeby! — Ino odstawiła kubek na stół i zręcznym ruchem zabrała kopertę. Sakura nie zdążyła zaprotestować, a koperta została rozdarta i Ino wyciągnęła złożoną kartkę. Bez zastanowienia rozprostowała ją i spojrzała na treść. Sakura zobaczyła jak na twarzy przyjaciółki maluje się konsternacja.

— To mamy zagadkę — skwitowała Yamanaka i odwróciła list w stronę Haruno. Kobieta zmarszczyła brwi przyglądając się rzędowi cyfr. Wzięła kartkę do ręki.

— Współrzędne?

Ino skrzyżowała dłonie pod biustem.

— Chcesz to sprawdzić? 

Instynkt podpowiadał Sakurze, że to nie był najlepszy pomysł. Podskórnie czuła, że to jakaś pułapka.

— Nie. Wywal to.

Ino zabrała list i jeszcze raz mu się przyjrzała.

— Jesteś pewna?

— Oczywiście! Nie będę ryzykować!

Yamanaka wzruszyła ramionami, zmięła kartkę i wyrzuciła do kosza. Sakura odetchnęła. Czuła, że mięśnie ma napięte jak postronki. Ostatnia doba była dla niej jednym wielkim stresem, musiała znaleźć ujście dla emocji.

— Zróbmy sobie jakiś seans, co? Znajdź najgłupsze filmy i zalegnijmy na kanapie z piwem i popcornem.

Ino przyjęła ten pomysł z szerokim uśmiechem.

— Czasem potrafisz powiedzieć coś z sensem, wielkie czoło.

— Nigdy ci się to nie znudzi?

— Przenigdy.

Sakura posłała Ino niewymuszony uśmiech i postanowiła wziąć na dobry początek drugiej połowy dnia relaksującą, aromatyczną kąpiel.

Kiedy po wstępnym myciu była już w wannie, a aromat lawendy wypełniał niewielką przestrzeń Sakura poczuła się senna. Powieki same zaczęły jej opadać, a ciało się rozluźniać. Gdzieś na ostatnim pograniczu świadomości usłyszała jeszcze trzaśnięcie drzwiami i umysł ogarnęła niezmącona cisza.

***

Ino nie wiedziała czy dobrze postępuje. Ale jej ciekawska natura była zbyt nieposkromiona, żeby odpuszczać.

Kiedy tylko Sakura zniknęła w łazience, Ino wyciągnęła kartkę ze śmietnika i poszła do sypialni. Odpaliła laptopa i niecierpliwe stukała opiłowanymi paznokciami o blat biurka. Nie minęło pół minuty i włączyła przeglądarkę, znalazła stronę z wyszukiwaniem lokalizacji po współrzędnych i zaczęła przepisywać cyfry.

Z szybko bijącym sercem wcisnęła enter. System przemielił dane i oczom Ino ukazała się Osaka z zaznaczonym na czerwono punktem. Przybliżyła widok mapy. Przeczytała nazwę lokalizacji. To było zaledwie kilkanaście kilometrów od nich! Samochodem pokonałaby drogę w mniej niż dwadzieścia minut.

Uśmiechnęła się po nosem, ale zaraz ogarnęło ją wahanie. Sakura nie bez powodu się bała. Nauczona przez życie unikała wszystkiego, co mogło stanowić zagrożenie. A ten list to była jawna prowokacja.

Ale czy mogło coś jej się stać w publicznym miejscu? W parku bywało sporo ludzi, a mieli środek dnia. Może tu nie było żadnego zagrożenia?

Ino wpatrywała się w ekran monitora, bijąc się z myślami, kiedy zadzwoniła jej komórka. Zerknęła na ekran, zobaczyła, że dzwoni Kiba i odrzuciła połączenie.

Jeszcze raz zerknęła na monitor komputera i postanowiła. Tam nie mogło jej się nic stać. Pojedzie i się rozejrzy, nic więcej.

Nim wyszła z mieszkania zajrzała jeszcze do Keijiego, ale chłopak, zwrócony plecami do drzwi, był tak pochłonięty graniem na konsoli, że nawet nie dostrzegł jej obecności.

Ino zabrała z komody w korytarzu klucze od samochodu, wskoczyła w kozaki i grubą, puchową kurtkę i pospiesznie opuściła mieszkanie, niechcący trzaskając drzwiami.

Na szczęście nie były to jeszcze godziny szczytu i zdołała uniknąć korków. Wprawdzie na jednym ze skrzyżowań miała miejsce stłuczka i przez to droga jej się wydłużyła, ale po trzydziestu minutach była u celu. Zaparkowała na jednym z wolnych miejsc przy muzeum historii i popatrzyła na widok rozpościerający się po drugiej stronie ulicy. Szpaler nagich drzew ukrywał park, który był jej celem. Pomiędzy przejeżdżającymi samochodami zobaczyła, że po dziedzińcu nie kręciło się zbyt wielu ludzi.

Pogoda nie sprzyjała spacerom.

Ino ponownie naszły wątpliwości; szybko je uciszyła. Nic jej nie groziło. Ale na wszelki wypadek wyciągnęła ze schowka gaz pieprzowy.

Przeszła na drugą stronę ulicy, poszła wzdłuż chodnika, szukając wzrokiem pomnika Kyoikuto*, a kiedy dostrzegła jego zarys pomiędzy nagimi gałęziami drzew zeszła po kamiennych stopniach na betonową ścieżkę. Przystanęła. Po parku Kyoikuto spacerowały pojedyncze osoby, żadna nie wydawała się podejrzana.

Ino zeszła po kolejnych stopniach i podeszła do ławki umieszonej pomiędzy drzewami wiśni. Utkwiła wzrok w kwadratowym pustym placu zasypanym śniegiem.

Miejsce było bardziej opustoszałe niż by tego chciała, ale nic nie wzbudzało w niej niepokoju. Po drugiej stronie placu za drzewami miłorzębu dwuklapowego widziała zarys kamiennej fosy zamku Osaka, kilkoro ludzi robiło sobie właśnie zdjęcie na jej tle.

Miała czegoś poszukać? A może ktoś czekał na przyjście Sakury?

Ino zaczęła iść przez plac rozglądając się na boki. Sunęła wzrokiem po ławkach wyciosanych z kamienia, potem po drzewach okalających plac. Naszła ją myśl, że może powinna zajrzeć do śmietników, ale pokręciła głową. Nie zamierzała się wydurniać.

Poirytowana stanęła na środku placu i omiotła wzrokiem okolicę. Czyżby przyjechała na darmo?

Yamanaka utkwiła spojrzenie w pomniku. Patrzyła na jego kamienne jasne ściany, póki kruk nie przemknął koło niej. Czarne ptaszysko wylądowało na białym, metalowym ogrodzeniu i spojrzało w jej stronę.

Wtedy to dostrzegła. Niepozorny czerwony woreczek zawieszony na płocie. Serce zabiło jej mocniej. Popatrzyła na boki — nikt jej się nie przyglądał. Ruszyła w stronę pomnika. Najpierw niespiesznie, ale im bliżej była tym mocniej ją coś ciągnęło. Schody pokonała już susami.

Wzięła woreczek w dłonie i poczuła coś twardego. Poruszyła zawartością. Usłyszała znajomy metalowy odgłos. Otworzyła i sięgnęła do środka. Dotknęła palcami zimnego metalu i bez wahania wyciągnęła zawartość.

Poczuła jak żołądek kurczy jej się do rozmiaru orzecha włoskiego, kiedy zobaczyła mały różowy brelok w kształcie puchowej kulki doczepiony do kluczy.

Kluczy należących do Sakury.

*Pomnik Kyoikuto – pomnik zbudowany w 1936 roku ku pamięci nauczycieli i dzieci, których zabił tajfun Muroto w 1934 roku.